Ik mediteer. Op een roodlederen stoel aan een klein tafeltje zit ik met mijn polsen op tafel en ik registreer dat het tafelblad koud is. Ik probeer een goede, rechte houding aan te nemen maar al na enkele seconden zakt mijn bovenlijf weer in. Corrigeren, inzakken, corrigeren, op een gegeven moment zal het een automatisme worden, vermoed ik, om rechtop te zitten.
Mijn gedachten gaan naar iets gemeens dat ik gisteren gezegd heb. Wat ik nodig móest zeggen, omdat ik mezelf mag verdedigen, omdat ik geen onterechte aantijgingen meer wil pikken, omdat ik mijn mond niet meer wil houden voor de lieve vrede.
Mediteren, gedachten laten komen en loslaten. In het nu zijn, zen zijn, ik leer het zoetjesaan. Niet meer terugdenken aan wat is geweest of juist de oude pijn laten komen, er weer in kruipen, mezelf afvragen waarom ik me die pijn liet aandoen, waarom ik mezelf tóen niet verdedigde met hand en tand?
Is leven in het nu ook alleen denken in het nu? Hij zegt: ‘Je blijft hangen, je moet vooruitkijken’, omdat hij de pijn heeft veroorzaakt. Hij wil wél dat ik terugkijk op de fijne momenten. Zo werkt dat niet. De mooie en lelijke momenten zijn met elkaar verbonden.
Ik mediteer. Loslaten. Nog meer loslaten, aan je houding denken, goed zo. In het nu, zen, wierook, loungemuziek, een toetsenbord onder mijn vingers en mijn ogen dicht. Zo leef ik in het nu deze ochtend… en verwerk ik het verleden.
