Hoe het kwam, weet ik niet meer, maar ik viel en bezeerde mijn enkel. Huilend van de pijn zat ik in papa’s grote stoel. En het ergste was, Sinterklaas kwam en ik kon niet naar de intocht. Wat een pech!
Mijn ouders hadden een doe het zelf-zaak waar het een drukte van belang was. Reageerde mijn moeder niet snel genoeg op de winkelbel -omdat ze bijvoorbeeld de bedden aan het opmaken was- dan kwamen de klanten de keuken in om ‘Volluk’ te roepen. Zo ook Knelis van der Aalsvoort, hij vond mij huilend in de stoel. “Och meiske toch, waarom ben je zo verdrietig?” vroeg hij. En ik vertelde snikkend dat ik mijn enkel verstuikt had en niet naar de Sint kon. Nu wilde het toeval dat Knelis pijn kon wegnemen en na toestemming van mijn moeder gaf hij mij een behandeling. Maar het hielp niet.
Sint let niet op
Nu was Sinterklaas in mijn dorpje erg geliefd en daarom gaf hij een speciaal matinee in de grote zaal, voor alle kinderen. Mijn moeder bracht mij en zette mij in de grote kring op de grond, met mijn ingezwachtelde voetje voor mij uitgestrekt. Dat trok de aandacht. Eén van de Pieten had zo’n medelijden met mij dat hij vroeg wat ik mankeerde. En omdat ik zo ernstig gewond was, mocht ik náást Sinterklaas zitten! Wat was ik blij met deze eer, en ineens was ik ook blij met mijn enkel. Tot er snoepjes gegooid werden. Daar zat ik dan, alle kinderen renden door elkaar en doken op de grond. Snoepjespiet blééf maar gooien maar geen enkel snoepje belandde in de buurt van mijn handjes. En die ouwe geitenbreier naast mij deed er niks aan, dat viel me een beetje tegen van die Sint. Gelukkig lette één van de Pieten wel goed op, hij kwam naar mij toe, speciáál naar mij! Ik mocht mijn handjes openhouden en hij vulde ze rijkelijk met snoepgoed.
’s Avonds aan tafel was ik er nog vol van, letterlijk en figuurlijk, wat een bijzondere middag had ik gehad. En mijn moeder maar zeggen wat een geluk het was dat ik mijn enkel verstuikt had en naast de Sint mocht zitten. Vond ik ook, achteraf, nu het goed was gekomen met de snoepjes.
Oppas-omi
Ik heb geen kinderen maar ben wel oppas-omi van een klein ventje. Al ver voor Sinterklaas maakte ik plannen voor hem. Voordat hij geboren werd, vroegen de ouders mij om streng en consequent te zijn. Tuurlijk! Ik verwen ‘m consequent, knuffel het mannetje te pletter en doe alle leuke dingen die mijn jeugd zo bijzonder hebben gemaakt. We hebben een kleurplaat gemaakt voor de Sint, gezongen voor de open haard en samen uitgekeken naar Pieten op het dak. Een zeer bekende Piet bonkte op het raam en liet een zak cadeautjes achter. En nu wil oppaskind zelf ook Piet worden dus ik heb hem aangespoord om goed te studeren zodat hij later naar de Pietenschool kan. En als hij slaagt, dan mag ik misschien mee naar een matinee van de Sint. Dan wacht ik met spanning af of een Piet mij ziet zitten. Krijg ik misschien wel weer handen vol met snoepjes.
O en Sinterklaas, ik vind u tòch wel lief hoor!!
