Oef, het duurt even voor je in het verhaal komt. Het is niet direct duidelijk wie wie is. Maar zet door, want als het eenmaal duidelijk wordt, wil je doorlezen.
Annie heeft geen gemakkelijke jeugd gehad. Haar depressieve moeder bracht het brood op de plank maar daar hield het wel een beetje op. Annie zorgde voor haar zusjes, terwijl ze zelf het leven en de liefde ontdekte. Haar zusje Lucy pakt het anders aan. Zij loopt weg van huis om nooit meer terug te keren. Maar na acht jaar krijgt Annie een bericht: Lucy ligt in coma.
Aan het ziekenhuisbed moet Annie praten van de dokter. Wie weet hoort Lucy haar verhalen. Samen met haar zus Mimmi vertelt Annie over hun jeugd. De pijn, de eenzaamheid en de veel te grote verantwoordelijkheid binnen het gezin ontrafelen zich. Met steeds maar die terugkomende vraag: Wat was er eigenlijk met Lucy aan de hand? Waarom liep ze weg?
De zussen van mijn moeder is geen page turner. Het is een boek dat je aandachtig leest, om maar geen informatie te winnen. Het verhaal speelt zich grotendeels af in de achterbuurten van Stockholm, in de tijd dat dit nog een grijze stad was. Toch is het boek niet deprimerend. De gezinsverhalen zijn best herkenbaar voor iedereen die een broertje of zusje heeft. En in de delen dat Annie haar zusje in het ziekenhuis in New York bezoekt, wordt niet onnodig dramatisch gedaan.
Wat mij betreft, krijgt dit boek een 8. Het is goed geschreven en blijft boeien. Je leest het niet in één keer uit. Zelf moest ik een hoofdstuk steeds even laten bezinken om dan weer aandachtig verder te lezen.
Koop De zussen van mijn dochters HIER
