Hij had al een tijdje last van zijn rug en het werd maar niet beter. Huisarts, fysiotherapeut en osteopaat brachten geen soelaas, dus er moest een specialist aan te pas komen. Mijn aanwezigheid was gewenst, voor gezelschap, emotionele ondersteuning en als chauffeur. Ik bereidde me voor op een langdurig, warm verblijf in een wachtkamer en nam een dik boek mee.
We hadden een afspraak om tien voor half tien en er moest van alles gebeuren. Kon ik mooi mijn boek uitlezen, ik hoefde immers alleen maar te wachten. Het Katrien in Eindhoven was danig verbouwd en leek op Eindhoven Airport. Winkeltjes links en rechts, een espressobar en een kapsalon. En daar, een boekwinkel! Kranten van de wereld lokten me en kleurige kaften van alle boeken lachten me toe.Vakantie! O nee, we waren in het ziekenhuis. We hadden geen tijd om te snuffelen maar ik nam me voor om tijdens het wachten te gaan kijken.
Onze eerste stop was op route 116. Daar kregen we koffie en thee. Ik installeerde me met mijn boek. Vijf minuten later riep de neuroloog. Boek weer dicht. Aansluitend werd er een een röntgenfoto gemaakt. Ik nestelde me met mijn boek in een stoel en begon aan een nieuw hoofdstuk. Helaas, twee minuten later was de foto al klaar, boek weer dicht.
Volgende stop was wachtkamer 8. De MRI-scan zou een kwartiertje duren dus eindelijk tijd voor mijn boek. Ik ging er lekker voor zitten met een bekertje water en verloor me in een spannende achtervolging van een vastgoedmakelaar in Rotterdam. Motoren scheurden voorbij, links en rechts werd geschoten, het meisje in gevaar ontsnapte ternauwernood aan de dood, Holleeder was er niks bij, en … daar stond hij alweer. Verdorie! Boek weer dicht.
Terug naar route 116. Koffie, een praatje met een mevrouw in een rolstoel, boek open en.. ja hoor, daar was de neuroloog. Boek weer dicht. De scan was prachtig, een joekel van een hernia. Om half twaalf stonden we buiten met een behandelplan.
Die middag lag ik op de bank, open haard aan, dekentje over me heen, koffie binnen handbereik. Eindelijk mijn boek uitlezen. En dan misschien wel terug naar het ziekenhuis om die boekwinkel door te snuffelen. Niks aan, zo’n ziekenhuisbezoek als je nergens meer hoeft te wachten.
Laura, de Schrijfjuf
